Taniec to najstarsza sztuka w dziejach ludzkości. To uniwersalny język, do którego potrzebne jest tylko ciało. Zdaniem antropologów ruch i taniec istniały przed słowem – stanowią pierwotną formę wyrażania siebie. Zanim osiemdziesiąt tysięcy lat temu człowiek zaczął mówić, własne emocje i pragnienia wyrażał ruchem!
Niby takie podstawowe pojęcie, a trudno je jednoznacznie zdefiniować. Słownik języka polskiego tłumaczy nam, że z jednej strony miłość oznacza głębokie uczucie do drugiej osoby, zazwyczaj powiązane z pożądaniem, ale za moment czytamy, że jest to silna więź, która łączy ze sobą ludzi bliskich. Oznacza też poczucie mocnego związania z czymś, co stanowi dla danej osoby ogromną wartość.
Języka polskiego uczymy się samoistnie, od pierwszych chwil życia. Proces edukacji szlifuje w nas płynność posługiwania się polszczyzną. O ile nie wszyscy mamy dar lekkiego pióra, o tyle używanie języka w mowie jest łatwe dla każdego… Czy aby na pewno?
Okres świąteczny niesie pewną niespójność. Z jednej strony przez cały grudzień słyszymy o istocie spędzanego z rodziną czasu i o wartościach niematerialnych, takich jak dobroć, życzliwość, otwartość na bliźniego, z drugiej – nie potrafimy wyobrazić sobie Świąt Bożego Narodzenia bez materialnych prezentów, w dużej liczbie i pokaźnych, zwłaszcza, gdy chodzi o najmłodszych.
Kiedy poranki stają się coraz zimniejsze i ciemniejsze, u osób z mniejszą zdolnością adaptacji do zmieniających się warunków pogodowych, występuje zespół objawów psychicznych i fizycznych nazywany przesileniem jesiennym.
We współczesnej cywilizacji mało jest miejsca na słabość, zmęczenie i brak energii. Każdego dnia mamy być pełni wigoru i zarażać optymizmem od wczesnych godzin porannych.
