Choć zespół cieśni nadgarstka może współistnieć z wieloma innymi chorobami (jak choroby reumatyczne, gruźlica, niedoczynność tarczycy), często my sami na niego „pracujemy”, wykonując czynności wymagające powtarzania jednakowych ruchów palców i nadgarstka, takie jak:

– drobne prace ręczne,

– pisanie na klawiaturze,

– operowanie myszką,

– jazda na rowerze,

– gra na instrumentach.

W związku z tym schorzenie występuje częściej wśród: pracowników biurowych, muzyków, rzeźników.

OBJAWY

Osoby z zespołem cieśni przeważnie mają problem z wykonywaniem chorą ręką precyzyjnych ruchów i odczuwają jej mocne osłabienie. Bywa, że trzymane przedmioty wypadają im z rąk i nie mogą zacisnąć pięści. Praca na komputerze staje się niemożliwa, a wykonywanie prac domowych bardzo utrudnione i niezgrabne.

Objawy nasilają się nocą, w pozycji uniesienia ręki do góry. Nieprzyjemne mrowienie i drętwienie wybudza ze snu, chory strzepuje dłoń, co przynosi ulgę.

Zaostrzenie objawów wywołują wszelkie czynności wymagające wykonywania powtarzających się ruchów zginania nadgarstka lub unoszenia ręki –  trzymanie telefonu, prowadzenie samochodu.

CZĘSTOTLIWOŚĆ

Początkowo objawy mogą się pojawiać jedynie okresowo, z czasem coraz częściej, a u niektórych osób ostatecznie występują stale.

Część chorych odczuwa chwilową poprawę przy strzepywaniu lub potrząsaniu nadgarstkiem oraz przy polewaniu rąk ciepłą wodą.

POSTĘPOWANIE

Po zaobserwowaniu u siebie nasilających się objawów cieśni nadgarstka trzeba skonsultować się z lekarzem.

Zdarza się, że objawy mają charakter przemijający, ponieważ są jedynie skutkiem wzmożonego obciążenia ręki powtarzalnymi ruchami – nie wymagają one wówczas diagnostyki ani leczenia.

ROZPOZNANIE ZESPOŁU CIEŚNI NADGARSTKA

Lekarz dokonuje rozpoznania na podstawie wywiadu z pacjentem – ustala okoliczności, charakter dolegliwości, czas ich trwania i nasilenie w czasie.

Należy poinformować lekarza o chorobach przewlekłych, przyjmowanych lekach i ewentualnych urazach.

Badanie ma na celu wykrycie ewentualnego zaniku mięśni w obrębie dłoni – wykonuje się testy z opukiwaniem nerwu i zginaniem nadgarstka.

Przeważnie objawy, ich przebieg oraz wynik badania przedmiotowego są charakterystyczne, co pozwala ustalić rozpoznanie. Pomocne okazuje się wykonanie badań dodatkowych – przewodzenia nerwowego, elektomiografii, czasem USG lub obrazowania techniką rezonansu magnetycznego.

LECZENIE

O metodzie leczenia decyduje czas trwania i stopień zaawansowania choroby. Przy objawach łagodnych i umiarkowanych zaleca się leczenie zachowawcze polegające na stosowaniu ortez na nadgarstek, wstrzyknięć glikokortykosteroidów, fizjoterapii, ultradźwiękach leczniczych i ćwiczeniach jogi.

Poprawa następuje już w ciągu 2–6 tygodni, a po około 3 miesiącach osiąga się najlepsze wyniki.

Przy braku poprawy przeprowadzana jest operacja usuwająca przyczynę zmian, czyli ucisk wywierany na nerw pośrodkowy. Leczenie to przynosi długotrwałe i dobre wyniki w 70–90% przypadków.

Mimo że możliwe jest całkowite wyleczenie zespołu cieśni nadgarstka, u niektórych pacjentów, może on nawracać, zwłaszcza gdy ma związek z innymi chorobami przewlekłymi.