Choć zespół cieśni nadgarstka może współistnieć z wieloma innymi chorobami (jak choroby reumatyczne, gruźlica, niedoczynność tarczycy), często my sami na niego „pracujemy”, wykonując czynności wymagające powtarzania jednakowych ruchów palców i nadgarstka, takie jak:
– drobne prace ręczne,
– pisanie na klawiaturze,
– operowanie myszką,
– jazda na rowerze,
– gra na instrumentach.
W związku z tym schorzenie występuje częściej wśród: pracowników biurowych, muzyków, rzeźników.
OBJAWY
Osoby z zespołem cieśni przeważnie mają problem z wykonywaniem chorą ręką precyzyjnych ruchów i odczuwają jej mocne osłabienie. Bywa, że trzymane przedmioty wypadają im z rąk i nie mogą zacisnąć pięści. Praca na komputerze staje się niemożliwa, a wykonywanie prac domowych bardzo utrudnione i niezgrabne.
Objawy nasilają się nocą, w pozycji uniesienia ręki do góry. Nieprzyjemne mrowienie i drętwienie wybudza ze snu, chory strzepuje dłoń, co przynosi ulgę.
Zaostrzenie objawów wywołują wszelkie czynności wymagające wykonywania powtarzających się ruchów zginania nadgarstka lub unoszenia ręki – trzymanie telefonu, prowadzenie samochodu.
CZĘSTOTLIWOŚĆ
Początkowo objawy mogą się pojawiać jedynie okresowo, z czasem coraz częściej, a u niektórych osób ostatecznie występują stale.
Część chorych odczuwa chwilową poprawę przy strzepywaniu lub potrząsaniu nadgarstkiem oraz przy polewaniu rąk ciepłą wodą.
POSTĘPOWANIE
Po zaobserwowaniu u siebie nasilających się objawów cieśni nadgarstka trzeba skonsultować się z lekarzem.
Zdarza się, że objawy mają charakter przemijający, ponieważ są jedynie skutkiem wzmożonego obciążenia ręki powtarzalnymi ruchami – nie wymagają one wówczas diagnostyki ani leczenia.
ROZPOZNANIE ZESPOŁU CIEŚNI NADGARSTKA
Lekarz dokonuje rozpoznania na podstawie wywiadu z pacjentem – ustala okoliczności, charakter dolegliwości, czas ich trwania i nasilenie w czasie.
Należy poinformować lekarza o chorobach przewlekłych, przyjmowanych lekach i ewentualnych urazach.
Badanie ma na celu wykrycie ewentualnego zaniku mięśni w obrębie dłoni – wykonuje się testy z opukiwaniem nerwu i zginaniem nadgarstka.
Przeważnie objawy, ich przebieg oraz wynik badania przedmiotowego są charakterystyczne, co pozwala ustalić rozpoznanie. Pomocne okazuje się wykonanie badań dodatkowych – przewodzenia nerwowego, elektomiografii, czasem USG lub obrazowania techniką rezonansu magnetycznego.
LECZENIE
O metodzie leczenia decyduje czas trwania i stopień zaawansowania choroby. Przy objawach łagodnych i umiarkowanych zaleca się leczenie zachowawcze polegające na stosowaniu ortez na nadgarstek, wstrzyknięć glikokortykosteroidów, fizjoterapii, ultradźwiękach leczniczych i ćwiczeniach jogi.
Poprawa następuje już w ciągu 2–6 tygodni, a po około 3 miesiącach osiąga się najlepsze wyniki.
Przy braku poprawy przeprowadzana jest operacja usuwająca przyczynę zmian, czyli ucisk wywierany na nerw pośrodkowy. Leczenie to przynosi długotrwałe i dobre wyniki w 70–90% przypadków.
Mimo że możliwe jest całkowite wyleczenie zespołu cieśni nadgarstka, u niektórych pacjentów, może on nawracać, zwłaszcza gdy ma związek z innymi chorobami przewlekłymi.
0 komentarzy